Eerst even terug naar 2015, het jaar waarin een verkeersongeval het leven van Chantal volledig op zijn kop zet. Ze zit in het eindexamenjaar van de havo en het gros van haar vrije tijd gaat in het werken met paarden zitten. “Als je beide benen verliest en in een rolstoel belandt, verandert er nogal wat in je leven, ja. In plaats van het halen van mijn eindexamens ging al mijn energie zitten in het revalideren, in de Sint Maartenskliniek in Nijmegen. Tijdens mijn revalidatie heb ik als eerste paradressuur opgepakt, maar dat is een wereld waarin met ongelijke middelen wordt gestreden. Toen ik bijvoorbeeld zag dat tijdens een wedstrijd de paarden van andere deelneemsters voor hen werden ingereden, dacht ik: dit is niks voor mij.”
‘Dit is best vet!’
Tijdens haar revalidatietraject belandt Chantal in een handbike. Dat voelt eigenlijk meteen goed. “Ik werd als revalidant op een gegeven moment uitgenodigd voor de HandBike Battle, een handbikewedstrijd in Oostenrijk voor mindervaliden. Ik deed puur voor de lol mee en had geen enkele verwachtingen. Ondanks dat ik weinig getraind had, ging het erg goed. Ik dacht: dit is best vet! Op de terugweg in de auto zei mijn tante, die was meegereisd als buddy, dat ze dacht dat ik er talent voor had, waar ik misschien iets mee moest doen.”
Ik dacht: dit is best vet!
Chantals talent begint op te vallen
Chantal besluit op aanraden van haar tante inderdaad iets met haar nieuw ontdekte talent te doen. “Ik heb contact opgenomen met de talentencoach van de KNWU (Koninklijke Nederlandse Wielren Unie) en ben aangesloten bij de open trainingen op Papendal. Via via heb ik mijn eerste handbike gekocht, een derdehands. Vervolgens heb ik me ingeschreven voor de paralympische Talentendag in 2017. Daar werd ik opgemerkt door Albert Smit van de KNWU en begin 2018 ben ik aangesloten bij zijn talententeam.”
Het is niet al goud dat blinkt
Chantal zet een jaar lang alles opzij, inclusief school, om zich volledig te kunnen richten op haar sportieve ambities. Het duurt niet lang voordat de vele trainingsuren hun vruchten afwerpen. In 2019 wint ze bij de wereldkampioenschappen in eigen land tweemaal brons in de h5-klasse, tijdens de wegwedstrijd en de individuele tijdrit. Twee jaar later, in 2021, tijdens de wereldkampioenschappen in Calais staat ze twee keer op het hoogste treetje van het ereschavot. De verwachtingen voor de Paralympische Spelen van Tokio 2020, die door de coronapandemie een jaar zijn opgeschoven, zijn dan ook hoog. Maar zowel bij de wegwedstrijd als de individuele tijdrit valt ze net naast het podium. “Mijn voorbereiding op Tokio was niet ideaal. Ik ben van fiets gewisseld en een hoogtestage in Siera Nevada, waar ik niet rustig kon trainen, werkte averechts. Daar heb ik natuurlijk van geleerd. Mijn voorbereiding op de Paralympische Spelen van Parijs volgend jaar verloopt haast vlekkeloos. Ik heb er veel vertrouwen in en mik op twee keer goud.”
Roeien als nieuwe trainingsprikkel
Na Tokio was Chantal toe aan een nieuwe uitdaging, die ze vond in het pararoeien. Ook in deze voor haar nieuwe discipline boekt ze succes. “Sinds oktober 2021 combineer ik handbiken met roeien. Of dat elkaar niet bijt? Ik denk eerder dat het elkaar aanvult. Veel roeiers fietsen. Je gebruikt dezelfde spieren, al is het roeien veel technischer. Voor mij is het een nieuwe trainingsprikkel en ik denk dat ik mede door het roeien nu sterker op de fiets ben dan ooit. Met mijn roeipartner Corné de Koning heb ik tijdens de wereldkampioenschappen in 2022 net naast het brons gegrepen in de dubbeltwee. We hebben ons ook geplaatst voor Parijs, maar door een verschil van inzicht met de bond over het programma, heb ik besloten me volledig op het fietsen te focussen, waar ik de grootste medaillekansen heb.”
Zeven podiumplekken op WK’s
Met goud op de tijdrit en zilver tijdens de wegrit bij de laatste wereldkampioenschappen in het Schotse Dumfries in 2023, staat de teller op zeven keer eremetaal bij WK’s: drie keer goud, één keer zilver en drie keer brons. “Die laatste zilveren plak tijdens de wegrace was wel zuur. In een sprint naar de finish ging een Amerikaanse me nét voorbij.” Bij een gouden medaille hoort ook de felbegeerde regenboogtrui, waarvan een ingelijst en gesigneerd exemplaar bij haar thuis op de vensterbank staat. “Die is voor Rob, mijn fietsenmaker en sponsor, een belangrijk persoon in mijn sportieve leven.”
Ik mik op twee keer goud
Volledige focus op topsport
Met haar A-status als topsporter, kan Chantal zich volledig focussen op haar sportieve prestaties. “Ik krijg een ‘salaris’, of eigenlijk stipendium. Dat is een maandelijkse financiële ondersteuning waardoor ik mijn sport fulltime kan beoefenen.” Ook ontving Chantal het afgelopen jaar een bijdrage van het door Provincie Limburg gesteunde Limburg Sport, een coöperatie die zich inzet voor de sportieve ontwikkeling van Limburgse topsporters en talenten, volgens de richtlijnen van NOC*NSF.
Levenspartner én trainingsmaatje
Chantals grootste steun en toeverlaat in haar
dagelijks leven, is haar vriend. “Vlak voor corona heb ik mijn huidige vriend leren kennen via een datingapp. We raakten aan de praat en bleken een gemeenschappelijke vriendin te hebben. Toen hebben we elkaar niet veel later ontmoet tijdens een barbecue. We waren nog niet zo lang samen, of hij kocht al een fiets om me op mijn trainingsritjes te vergezellen.”
Haar vriend, met wie ze inmiddels samenwoont in het kerkdorp Beegden, moet stevig doortrappen om Chantal bij te houden. “Tijdens de tijdrit op het laatste WK haalde ik een gemiddelde van bijna 34 kilometer per uur, op een heuvelachtig parcours. Behalve hier in de buurt train ik ook geregeld in Valkenburg en omgeving, in het Heuvelland. Dan haal ik regelmatig wielertoeristen in, ook de fanatiekere. Vaak krijg ik dan een duimpje omhoog. Dat is wel leuk, natuurlijk. Mijn vriend gaat mee naar alle wereldbekerwedstrijden, als mijn mecanicien, soigneur en natuurlijk supporter. We gaan ook elk jaar in de kerstvakantie trainen in Spanje en komende carnavalsvakantie gaan we naar Lanzarote.”
Familie als trouwste supporters
Naast haar vriend heeft Chantal nog wel meer trouwe supporters. “Mijn ouders, vijf broers en zussen, en mijn tante natuurlijk. Ze hebben allemaal hun hoteltickets voor Parijs volgend jaar geboekt. Of dat mijn laatste Paralympische Spelen zijn? Nee, zeer zeker niet. Ik ben nog jong en van plan door te gaan tot en met de Paralympische Spelen van 2032 in Brisbane. Daar zitten de Spelen van 2028 in Los Angeles nog tussen. Al met al heb ik dus nog genoeg medaillekansen.”
Studeren kan altijd nog
Dat Chantal over de nodige wilskracht beschikt, behoeft eigenlijk geen toelichting. “Mijn havodiploma heb ik tijdens mijn revalidatietraject gehaald. Klassikale lessen volgen ging niet, dus het meeste heb ik zelfstandig moeten leren of met behulp van bijles. Docenten kwamen de toetsen afnemen in het revalidatiecentrum. Na mijn havo ben ik hbo-rechten gaan doen. Ik heb mijn propedeuse behaald, maar ben vervolgens gestopt met de opleiding, omdat het trainen al mijn tijd opslokte. Topsport bedrijven kan alleen nu, studeren kan altijd nog, was mijn gedachte. Inmiddels heb ik wel bij Schoevers de opleiding Managementsupport afgerond, maar daar verwacht ik de komende tien jaar weinig aan te hebben. Mijn focus ligt nu volledig op Parijs.”
